Eduardo Mendoza, Premio Cervantes 2017

Imaxe: Seix Barral

     O xoves, en Alcalá de Henares, Eduardo Mendoza foi receptor con todos os honores do Premio Cervantes das Letras españolas ante os reis, académicos, editores, familiares, amigos e xornalistas.

     Moitos de vos coñecedes a Mendoza pola súa novela humorística de 1990, Sin noticias de Gurb (estes días andamos traballando na clase con algún texto), mais a súa fama ven sobre todo dunha novela, a primeira que publicou, de difícil clasificación: La verdad sobre el caso Savolta. 
      En 1975 foi rompedora a escritura dunha novela "de xénero", onde unha investigación xudicial destapaba unha historia de corrupción e de violencia na Barcelona de principios do século XX. Foi Mendoza un dos primeiros escritores da "Transición" que retomou o interés polo argumento da novela sen deixar de lado a experimentación; nesta opera prima empregou materiais extranovelescos (fichas policiais, cartas...) e unha estructura caleidoscópica que afastaba ao lector da liña recta, do tempo lineal.

     Co paso do tempo, Mendoza foi recoñecido autor de novelas históricas (La ciudad de los prodigios), de dramas teatrais (Gloria), de adaptacións teatrais e de traducións (do inglés), mais para moitos é, especialmente, o creador dunha serie de novelas policiais (outra vez a novela de xénero) protagonizadas por un home delirante, ingresado nun hospital psiquiátrico, cunha especial habilidade para meterse en líos mais tamén para resolver casos policiais. El misterio de la cripta embrujada foi a que abriu a serie, e aí vemos ao Mendoza máis humorístico, ocurrente e disparatado.

Imaxe: RTVE

     Na recepción do Premio Cervantes fixo referencia a esa literatura humorística que el reivindica en tempos tan difíciles e, como non, unha homenaxe moi certera e moi sentida a El Quijote, unha obra a que volve sempre que pode, ainda que só sexa para ler algún fragmento.

               "Leí por primera vez El Quijote por obligación, en la escuela. En algún sitio he leído
             que la presencia obligatoria del Quijote en la enseñanza no pasa de ser una leyenda urbana.
             Es cierto, pero toda regla tiene su excepción"

     Con humor, recorda como:

  

              "En la clase de Literatura nos enseñaban algunas cosas que luego no me han servido de
          mucho, pero que me gustó aprender y me gusta recordar. Por ejemplo, la diferencia entre
         sinécdoque, metonimia y epanadiplosis. O que un soneto es una composición de catorce
         versos a la que siempre le sobran diez".

     Calquera de vós podería facer esta misma afirmación...

     É moi recomendable ler o discurso completo, se un é estudante de Bacharelato debería ser obrigatorio...