Concurso de postais de Nadal

O concurso de postais de Nadal xa ten ganadora! A alumna de 1º de Bacharelato B, Marta Ferreira.

A orixinalidade da proposta foi o que decidiu ao xurado:

A segunda clasificada foi Nora Khidroun Meléndrez, de 1º de ESO A cun gusto exquisito e un tratamento das cores moi vangardista:

Houbo un nivel moi elevado nas felicitacións, como podedes ver nesta escolma:

 Grazas a todos por participar e as profesoras de Educación Plástica e Visual por adicarlle tanto tempo e esforzo á iniciativa da Biblioteca. 

Bó Nadal a todos!

Club de Lectura de Bacharelato

     Arrancaron xa as reunións do Club de Lectura de Bacharelato dirixido por Xabier e Lorena. A obra que escolleron é unha novela curta de Alan Bennet, Unha lectora fora do común. 

     A historia recolle como, despois de que os cans da raíña Isabel escaparan e chegaran ata a porta da cociña;  prodúcese un curioso encontro entre un bibliotecario (Hutchings, quen conduce un autobús- biblioteca móbil do concello de Westminster) e a propia raíña de Inglaterra.

"-Ah. Ten moito tempo para ler?

  -Non moito, señora.

  -O mesmo me pasa a min. Aínda que xa que estou aquí supoño que terei que coller un libro prestado.

     O señor Hutchings sorriu, obsequioso.

  -Recomendaríame algunha cousa?

  -Que lle gusta á Súa Maxestade?

     A raíña vacilou, pois a dicir verdade non estaba segura. Nunca mostrara moito interese pola lectura. Lía, naturalmente, como todo o mundo, pero o gusto polos libros era algo que deixaba para os demais. Era unha afección, e a natureza do seu traballo implicaba non ter afeccións." (páx. 9)

     

     

     Dende o primeiro día, a raíña comeza a interesarse pola literatura e vaise facendo a levar emprestado un libro cada mércores, é o día que a biblioteca ambulante do concello pasa polo Palacio de Westminster. As cousas irán tomando un camiño peculiar... E non digo máis!

Novas adquisicións do mundo do cómic

   

     Temos novidades do mundo do cómic.
     La vida es buena si no te rindes, de Seth, foi considerado un dos "100 mellores cómics do século XX".

Trátase dunha historia que naceu en 1993, o autor ía compoñendo as viñetas e entregando nos seus cadernos de cómics, titulados Palookaville, durante anos. Rematou a historia en 1996 e, entonces, decidiu convertila nunha novela gráfica, así a temos agora publicada, como libro. Afonda o protagonista na procura de antigos autores de viñetas, especialmente do seu admirado Kalo, e acaba atopando sorpresas moi interesantes.

  Como viaja el agua, título poético, é unha historia de Díaz Canales, quen estivo no recente festival do cómic coruñés, "Viñetas dende o Atlántico". Narra unha durísima historia: un grupo de homes xubilados organízase moi mal para chegar a fin de mes e para axudar aos seus nesta época de crise económica. Estes homes retirados dos seus traballos non están retirados da vida e loitan polos seus dereitos e por axudar aos que non teñen nada. Organízanse para roubar (como Robin Hood) e despois vender o material a baixo prezo... É evidente que esta historia non ten un final feliz...

 

     Díaz Canales é tamén o autor da serie BlackSad, (xunto con Guarnido), que tedes na Biblioteca á vosa disposición.

     E por último, volve Astérix! Aínda que Goscinny e Uderzo xa non están con nós, a serie de cómics dos galos máis teimudos do mundo continúa a súa andaina polas librerías e vai ampliando a colección. Nesta nova edición os galos dan unha volta por Italia. O verdadeiro protagonista é Obélix, quen merca un carro para participar nunha delirante carreira pola xeografía da Península Itálica.

Tempo de difuntos

   

  Neste outono que non é chega o momento dos difuntos. A celebración milenaria do Samaín a que estamos habituados, coas castañas, a visita aos cemiterios, as flores, os contos de medo... , estase vindo substituída dende hai casi  trinta anos por Halloween, unha festa anglo do 31 outubro que é, sobre todo, unha festa de disfraces... Os que non teñen Antroido teñen que mudar de careta noutro tempo do ano.

     Na Biblioteca aproveitamos para disfrazar o mobiliario con referentes culturais: temos o corvo de de Edgar Allan Poe ("Nevermore, nevermore..."),

os morcegos (típicos animais nocturnos, de covas, de contos de terror e de cemiterios),

os esqueletos, as cabazas valeiras e personificadas con ollos e bocas,

 as fantasmas, os raños (tremendo raño temos a carón da mesa!),

     Mais tamén temos libros, moitos libros, de medo, de terror, algúns moi simpáticos:

outros, verdadeiramente arrepiantes:

Día Europeo das Linguas

     

  

     O día 26 de setembro toda Europa celebrou o Día Europeo das Linguas. Dende Bruselas, a Unión Europea quere homenaxear a diversidade lingüística pola riqueza cultural que representa.

     No Instituto, nos cursos de 1º de ESO, traballamos coas palabras, os saúdos, noutras linguas. Algunhas tan alonxadas de nós que non sabiades nin que existían.

      Hai que aprender, hai que saber que no noso continente europeo temos unhas 200 linguas diferentes e  todas, todas, son igual de importantes porque representan ás persoas, aos pobos, ás historias vividas dende hai moitos séculos.

     Os saúdos nas diferentes linguas ocupan a nosa árbore.

     Tamén os puxéstedes nos paneis da entrada, cheos de cores e de diversidade.

   

Ata temos un en braille!

Grazas a todos pola colaboración!

De volta

     Benvidos ao novo curso. Como podedes ver, no verán fixemos algúns cambios.
     Xusto á entrada do instituto "plantamos" a árbore da literatura. É unha doazón do Departamento de Matemáticas, xa sabedes que Consuelo Castro dinamiza a aprendizaxe das mates con concursos e olimpiadas nas que, polo de agora, recibides premios. Parabéns!
     Nas ramas hai sempre papeis que recordarán libros, que nos darán palabras ou versos e que este mes están ocupados por saúdos en todas as linguas que nos cabían.

Xa dentro da sá de lectura hai novos postos, oito en total, con conexión a internet, con ordenadores novos.

Tamén sacamos a mesa da entrada e puxemos as novidades en vertical, xa sabedes que podedes pedilas ao profesor encargado dos empréstitos nos recreos e levar para casa ata 15 días o material que vos resulte interesante. Xa incluímos as novelas do premio Nobel deste ano: Kazuo Ishiguro.

Esa mesa que sacamos ao corredor, a carón da entrada da Biblioteca serve para anunciar actividades, novidades e efemérides varias. Estade atentos!

)

Club de Lectura

     Sábado 17 de xuño de 2017, 36 grados, Santiago de Compostela..
     E 10 compañeiros vosos asistindo á Xornada de Clubes de Lectura que se celebra para pechar o curso e intercambiar experiencias lectoras. Pilar Freire, a profesora encargada do club de lectura neste curso, levou aos estudantes que aceptaron a invitación da Consellería. E volveron encantados!
     Aí os tedes, no fotocall do Pazo de Congresos e Exposicións. Arriba, de esquerda a dereita: Irene, Uxía Sabrojo, María, Nuria, Sabela, Christian e Pilar; abaixo, tamén de esquerda a dereita: Giovanna, Iria e Uxía Serra.

     Irene e Iria participaron en público a  súa experiencia, con moita seguridade e naturalidade na exposición. O traballo feito, por orixinal e diferente, foi louvado polos asistentes e as dúas recibiron un grande aplauso.
     Ao longo do día tiveron a oportunidade de ver e de escoitar a Miguelanxo Prado o gran autor de cómic, a Fran Alonso, a César Mallorquí,ao que coñecedes ben polas novelas que tedes lido nestes anos, a María Reimóndez, e mesmo asistiron a un simulacro de gravación de Página 2, o programa cultural de RTVE...
     Unha actividade interesante, diferente, que pechou cun premio ao traballo de todo o ano.
    

Carlos Casares

Xa temos os caderniños de Carlos Casares! O Equipo de Normalización Lingüística e o Departamento de Galego ten traballado abondo para que saíra na semana do 17 de maio. O Día das Letras Galegas deste ano, adicado a Carlos Casares, foi inspirador para os nosos compañeiros: Pepe Taboada, Fernando Castroverde e Raquel Guimarey derón contido a un caderno espectacular, deseñado por Miguel Cuba.

     Dende a portada o caderno fai un xesto agarimoso ao gusto de Carlos Casares polas viaxes en tren e pola fotografía. Foi un gran afeccionado ao tres eléctricos, as estacións (fermosísimo o debuxo de Miguel Cuba da Estación de San Cristóbal da Coruña.

     Como xa o tedes lido, sabedes que a novela que marcou unha etapa importante na narrativa galega foi Ilustrísima, na que incorpora o gran cambio que supuxo ao comezo do século pasado a chegada do cinematógrafo (sempre a imaxe), é un retrato irónico, case humorístico, da sociedade conservadora, dende un punto de vista anticlerical.

     A labor de Casares chegou tamén á literatura infantil, o seu libro de contos, A galiña azul, convertiuse nun símbolo nas casas e nas escolas galega, e agora é tamén o emblema da rede de garderías infantís da nosa terra. No caderno tedes un obradoiro baseado nese conto e tamén outra proposta de exercicios que xogan co mundo de O principiño, de Antoine de Saint-Exupéry.

     Como xornalista, os seus artigos de opiniíon, últimamente no xornal  La Voz de Galicia, chegaban unha vez por semana coa frescura da súa ironía e da súa capacidade para sorprenderse, e sorprendernos, de todo.

     A última novela, O sol do verán, foi unha obra maestra que obtivo un elevado número de lectores e seguidores, para sempre do eterno Carlos Casares... A disfrutar da lectura!

Eduardo Mendoza, Premio Cervantes 2017

Imaxe: Seix Barral

     O xoves, en Alcalá de Henares, Eduardo Mendoza foi receptor con todos os honores do Premio Cervantes das Letras españolas ante os reis, académicos, editores, familiares, amigos e xornalistas.

     Moitos de vos coñecedes a Mendoza pola súa novela humorística de 1990, Sin noticias de Gurb (estes días andamos traballando na clase con algún texto), mais a súa fama ven sobre todo dunha novela, a primeira que publicou, de difícil clasificación: La verdad sobre el caso Savolta. 
      En 1975 foi rompedora a escritura dunha novela "de xénero", onde unha investigación xudicial destapaba unha historia de corrupción e de violencia na Barcelona de principios do século XX. Foi Mendoza un dos primeiros escritores da "Transición" que retomou o interés polo argumento da novela sen deixar de lado a experimentación; nesta opera prima empregou materiais extranovelescos (fichas policiais, cartas...) e unha estructura caleidoscópica que afastaba ao lector da liña recta, do tempo lineal.

     Co paso do tempo, Mendoza foi recoñecido autor de novelas históricas (La ciudad de los prodigios), de dramas teatrais (Gloria), de adaptacións teatrais e de traducións (do inglés), mais para moitos é, especialmente, o creador dunha serie de novelas policiais (outra vez a novela de xénero) protagonizadas por un home delirante, ingresado nun hospital psiquiátrico, cunha especial habilidade para meterse en líos mais tamén para resolver casos policiais. El misterio de la cripta embrujada foi a que abriu a serie, e aí vemos ao Mendoza máis humorístico, ocurrente e disparatado.

Imaxe: RTVE

     Na recepción do Premio Cervantes fixo referencia a esa literatura humorística que el reivindica en tempos tan difíciles e, como non, unha homenaxe moi certera e moi sentida a El Quijote, unha obra a que volve sempre que pode, ainda que só sexa para ler algún fragmento.

               "Leí por primera vez El Quijote por obligación, en la escuela. En algún sitio he leído
             que la presencia obligatoria del Quijote en la enseñanza no pasa de ser una leyenda urbana.
             Es cierto, pero toda regla tiene su excepción"

     Con humor, recorda como:

  

              "En la clase de Literatura nos enseñaban algunas cosas que luego no me han servido de
          mucho, pero que me gustó aprender y me gusta recordar. Por ejemplo, la diferencia entre
         sinécdoque, metonimia y epanadiplosis. O que un soneto es una composición de catorce
         versos a la que siempre le sobran diez".

     Calquera de vós podería facer esta misma afirmación...

     É moi recomendable ler o discurso completo, se un é estudante de Bacharelato debería ser obrigatorio...

Patria de Fernando Aramburu

             

Fotografía de Tusquets

      Hoxe traemos novidades: Patria de Fernando Aramburu.

     Está sendo a novela deste curso, a máis lida, a máis vendida, a máis discutida...

    O título vai pasando de boca a orella (non sabemos moi ben por que se fala de "boca a boca") por todos os centros educativos e por todas as bibliotecas e clubes de lectura.

     Aramburu é un novelista que leva xa tempo adicado á creación literaria. Comezou no mundo da novela con Fuegos con limón, unha novela longa da que nunca se falou moito e da que non se volveu falar a pesares de estar consagrado o seu autor dende hai anos...

     A verdade é que afrontaba nesa novela inicial un tema tabú en Euzkadi, a súa terra: o achegamento ao mundo do terrorismo abertzale dende o entorno universitario vasco. Os protagonistas eran novos, coma o autor, e universitarios; e tiñan contacto (velis nolis) co mundo da kale borroka, da represión policial, das manifestacións de estudantes, das referencias aos presos, da verdade histórica e da mentira...

     Vivimos, agora, noutro momento histórico, e o propio Aramburu confesou, cando viu por Coruña hai uns meses para presentar Patria, que o abandono por parte de ETA da loita armada fixo nacer a necesidade de escribir, en profundidade sobre todo aquel tempo, o tempo do terror.

     O resultado é unha novela longa, onde as personaxes están moi ben caracterizadas e as conversas son abundantes e parecen apuntar a unha adaptación cinematográfica.

.É unha obra valente, que fala dende o lado dos que sofriron os ataques terroristas: unha familia rota pola morte, asesinado por ETA, do pai. Nun pobo pequeno, onde todos son coñecidos, ou amigos, vive unha familia fronte a outra. A familia de Bittori e de Txato frente á familia de Miren e de Joxian... Amigos, veciños, con fillos pequenos que xogan uns á carón de outros... Pasan os anos e o fillo dos veciños está detrás do asesinato de Txato. É unha historia de odio, de crueldade, e de cobardía e silencios tácitos. A historia do que viviu o propio Aramburu na súa adolescencia e mocidade.

Imaxe: El País

     El mesmo, como tantos, estudou en Zaragoza, non na Universidade do País Vasco, e vive dende hai moitos anos en Alemania, lonxe do conflicto, só fisicamente.
     O seu estilo e realista, a novela ten moito diálogo, e unha lingua viva, chea de interferencias entre as dúas linguas. É unha novela de tese, onde os bos son moi bos, persoas íntegras, e os terroristas son, dende o primeiro capítulo, caracteres incompletos, planos.
     Como dixo Ángeles, é unha novela que hai que ler e que había que escribir.
     Déixovos a ligazón á charla que Aramburu deu na UNED para presentar a súa novela:


https://youtu.be/kYM2s0AWV-Q
     

8 de marzo (e 2)

     

     Déixovos unha mostra do que fixemos o mércores 8 de marzo.    

     Foi unha xornada de reivindicación para homenaxear ás mulleres no seu día. 

   Saímos do instituto para ler manifestos, discursos, mensaxes, poesías...;  palabras todas arredor das mulleres, arredor do camiño que falta aínda por percorrer na igualdade.
     Aroa López Vizcaíno leu un manifesto reivindicativo arredor da situación da muller neste século XXI.

     

Aroa López Vizcaíno, de 4º A

     As alumnas de 1º de ESO nos fixeron unha performance:

     María Gadea Abad, de 1º de Bacharelato, leu un manifesto apaixoado e contundente.

    

Francisco Amor Llopis, de 4º, foi o home que quixo tamén deixar a súa voz.

   Finalmente, Pilar Freire nos leu un poema de Gioconda Belli, nicaragüense, titulado, precisamente "8 de marzo".

Ocho de marzo
Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres.
¡Qué poco es un solo día, hermanas,
qué poco, para que el mundo acumule flores frente a nuestras casas!
De la cuna donde nacimos hasta la tumba donde dormiremos
-toda la atropellada ruta de nuestras vidas-
deberían pavimentar de flores para celebrarnos
(que no nos hagan como a la Princesa Diana que no vio, ni oyó
las floridas avenidas postradas de pena de Londres)
Nosotras queremos ver y oler las flores.
Queremos flores de los que no se alegraron cuando nacimos hembras
en vez de machos,
Queremos flores de los que nos cortaron el clítoris
y de los que nos vendaron los pies
Queremos flores de quienes no nos mandaron al colegio para que cuidáramos a los hermanos y ayudáramos en la cocina.
Flores del que se metió en la cama de noche y nos tapó la boca para violarnos mientras nuestra madre dormía.
Queremos flores del que nos pagó menos por el trabajo más pesado.
Y del que nos corrió cuando se dio cuenta de que estábamos embarazadas.
Queremos flores del que nos condenó a muerte forzándonos a parir
a riesgo de nuestras vidas.
Queremos flores del que se protege del mal pensamiento
obligándonos al velo y a cubrirnos el cuerpo.
Del que nos prohíbe salir a la calle sin un hombre que nos escolte.
Queremos flores de los que nos quemaron por brujas
y nos encerraron por locas.
Flores del que nos pega, del que se emborracha,
del que se bebe irredento el pago de la comida del mes.
Queremos flores de las que intrigan y levantan falsos testimonios.
Flores de las que se ensañan contra sus hijas, sus madres y sus nueras
y albergan ponzoña en su corazón para las de su mismo género.

Tantas flores serían necesarias para secar los húmedos pantanos
donde el agua de nuestros ojos se hace lodo;
arenas movedizas tragándonos y escupiéndonos,
de las que tenaces, una a una, tendremos que surgir.

Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres.
Queremos flores hoy. Cuanto nos corresponde.
El jardín del que nos expulsaron.

GIOCONDA BELLI

8 de marzo

    

viñeta de Luis Davila

    Hoxe celebramos o 8 de marzo, (xa non precisamos poñer adxectivos nin títulos de efemérides rimbombantes aínda que nos almanaques ven como "Día da Muller Traballadora")

      Nesta data faremos un acto simbólico, organizado nas clases polos alumnos. 

     Vimos vestidos de negro para simbolizar o loito que hai nos nosos corazóns e nas nosas mentes pola dor que sofren as mulleres aldraxadas, ninguneadas, violentadas e asasinadas; pola discriminación (laboral, económica, empresarial, familiar, física...) que seguen, seguimos, sufrindo por formar parte da  "condición feminina".

     Na meirande parte dos países ocidentais (no noso, non) a xornada terá un "apagón" simbólico: as mulleres van desaparecer hoxe das vidas dos homes, das rúas, dos traballos, das labores domésticas... Un mundo sin mulleres non funciona, será un mundo valeiro, coma nunha xornada de folga xeral.

     Hoxe serán lidos manifestos, discursos, serán visionados vídeos moi vistosos, ou duros, ou intelixentes, ou paródicos... Todo o que fagamos hoxe quedará no recordo das redes sociais un tempo... Mais mañán veremos aumentar outra vez máis a cifra de víctimas de sexo feminino en mans das súas parellas, seguiremos a traballar por un soldo menor ao dos compañeiros masculinos e continuaremos a levar enriba de nós as tarefas da casa e o cuidado da familia (dos novos e dos vellos), ademáis de procurar (coma o cazador recolector da prehistoria) a comida e levala á casa para cociñala despois. 

     Só pedimos repartir o traballo, repartir á responsabilidade da familia e , sobre todo, respecto.

     Dende a educación e o respecto aos homes, esiximos o mesmo para todas as mulleres.

     

Videopoemas

     Os alumnos de 2º de ESO veñen de facer uns videopoemas fantásticos na clase de Lingua Castelá e Literatura.

     Tratábase de escoller un poema proposto pola profesora, Silvia Lugilde, e de montar, partindo das palabras e das ideas, unha base de imaxes de fondo para recitar  a  poesía. Algúns fixeron tamén unha banda sonora.

     Os resultados foron excelentes. Houbo moito poema de amor mais tamén de agradecemento á vida e aos pais... As imaxes son moi suxestivas, veredes que artistas están aí agochados detrás destes videopoemas que vos ofrecemos hoxe. 

     Elena escolleu unha poesía de Jesús Cuadrado, "Oración por mis padres", moi emotiva e estéticamente perfecta:

https://youtu.be/A5gDaZhttps://youtu.be/A5gDaZImufoImufo

Vampir, de Joann Sfar

 

     Hoxe traemos un pouco de humor: Joann Sfar é un autor e dibuxante de cómic que leva moitos anos triunfando en Francia grazas a un elegante e educadísimo vampiro.

     Agora chega a nós a infancia de Vampir, cun libro verdadeiramente entrañable. El é un neno, non coma todos, que vive coa súa nai, Pandora, e o seu pai (o Holandés Errante) nunha vella e deserta mansión.

     Os seus compañeiros de xogos son monstruos: o can vermello Fantomate, Margarito (que carga sempre cunha carretilla de caca por si ten que empregala...), Claudio o crocodilo.

      Un día, Vampir decide que quere ser un neno normal e ir á escola. Gran sorpresa: a escola está valeira, de noite non hai nenos.., mais el é un vampiro e só pode andar por aí de noite... Comeza a comunicarse cun neno que deixa sempre os seus cadernos e libros na mesa, é Miguelito, e a  partires dese día, o pequeno Vampir cada noite lle deixa os deberes feitos.

    Sfar ten publicado as historias do vampiro en volumes máis curtos con episodios delirantes (na escola, na clase de kung-fu...). 

     O primeiro volume foi este, coa portada en amarelo, sobre o vampiro elegante, refinado, algo anticuado e sempre namorado da vampira equivocada (gústalle o reguetón!!!)

  

     E aínda hai un tercer volume no que atopamos a este antieroe adicado en alma e corpo ao Amor con letra maiúscula:

Boas lecturas para empezar o ano

   

Tusquets Editores

     Empezar un ano novo lendo unha boa novela é moi gratificante.

     Hoxe quero recomendarvos unha novela sueca. Si, lecturas que veñen do frío norte de Europa, para facer ambiente neste xaneiro invernal.

     Coñecedes moi ben a Henning Mankel, autor sueco de novelas policiacas protagonizadas por Kurt Wallander, un solitario e decadente inspector na cidade de Ystad, ao sur de Suecia. Foron adaptadas á televisión en varias ocasións.
    Mais tamén é un gran autor de novela intimista, relacionada co aillamento dos habitantes das pequenas poboacións costeiras suecas.

    Henning Mankell, xa falecido hai un ano, deixou unha última novela: Botas de lluvia suecas onde retoma ós protagonistas de Zapatos italianos, aínda que as dúas obras poden ser lidas independentemente.

     O comezo é impactante: un home maduro esperta súbitamente e decátase de que a súa vivenda está ardendo, escapa descalzo, só  despois atopa dúas botas para calzarse, en medio da neve, mais as dúas son do pé dereito... Arranca aquí unha obra que non é só unha novela de intriga máis. Hai, si, pesquisas para resolver o caso do incendio, nas que o protagonista chega a verse citado a declarar. Todo resulta difícil de entender: non hai ninguén na illa na que vive, hai catro focos distintos que deron pe ao incendio, ten a casa asegurada... É o principal sospeitoso para todos os veciños.

     Hai "caso" mais non é "o caso"... Esta é unha obra sobre soidade (el vive só nunha illa da súa propiedade, onde foi parar tras deixar o traballo), o aillamento, a conciencia (foi médico e cometeu un erro fatal, tivo unha filla e non o soubo ata décadas despois...), a violencia, a marxinación, a amistade, as relacións de vecindade, a procura do amor nas portas da vellez,  as manías ou rarezas de cada ser humano...

     Henning Mankell é un seguro para calquera lector. Coñecemos ben as súas obras máis lidas, tanto as novelas policiacas de Wallander (adaptadas en dúas series de televisión diferentes) como as novelas xuvenís.

Editorial Siruela

     Algúns de vos tedes lido a tetraloxía do xove Joel, un rapaz que vive só co seu pai nun pobo perdido, en El perro que corría hacia una estrella déixase levar polos soños, é un rapaz introspectivo, sen grandes desafíos no día a día; en Las sombras crecen al atardecer, onde resultaría ileso nun acidente de tráfico; en  El niño que duerme con nieve en la cama, vive episodios familiares que son verdadeiramente duros;   ou na cuarta, Viaje al fin del mundo onde recibe unha carta de Estocolmo na que a súa nai da sinais de vida por primeira vez en anos...

       Os que aínda non o coñecedes podedes pasar pola biblioteca para coller algunha delas.