26/11/15

Contra a violencia machista







      O Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller chegou ao noso centro con actividades centradas na concienciación dos máis novos e no recordo ás mulleres maltratadas.

     Os alumnos de 2º de ESO C fixeron estes días un mural coa súa titora Marga, o podedes ver no vestíbulo da pranta baixa.







     



























Uxía Algarra, coñecida alumna-artista de 2º de Bacharelato, participa na concienciación dun xeito moi creativo con dúas magníficas fotografías que recordan con dureza e sen edulcorar que vós tamén sodes responsables da violencia e tedes a obriga de pensar un pouco na vosa actitude e no que vedes ao redor.








     Á quinta hora de clase todos pararemos as nosas actividades para dar lectura a un manifesto que un estudante lerá en voz alta. O Concello de Oleiros facilitounos o texto da súa Declaración Institucional do Pleno Municipal, que servirá para reflexionar entre todos sobre a sociedade que estamos costruíndo xuntos. 
    Tod@s temos responsabilidade e tod@s temos que evitar a violencia.
    É un traballo colectivo e é o noso deber cívico. 

19/11/15

SVETLANA ALEXIEVICH, Premio Nobel de Literatura 2015

 



O terceiro xoves de outubro sempre estamos pendentes do Premio Nobel de Literatura. Esta vez, en directo, dende as aulas (grazas á tecnoloxía), vimos como o nome de  Svetlana Alexievich foi pronunciado, en inglés con acento sueco, pola secretaria da Academia sueca.
Quen é Svetlana Alexievich?
Unha xornalista e autora de ensaios e de relatos que naceu en Bielorrusia en 1948.
Svetlana, como todo o mundo a coñece, é unha xornalista de raza mais tamén unha literata de sensibilidade e de estilo inconfundible. Ademáis das súas reportaxes, feitas con moito risco para a súa integridade nun país e nun tempo que non son favorables á libertade de expresión; ela cultiva un xénero literario de seu, a "novela de voces", onde pode dar un espazo aberto á xente común para que fale da súa historia, que non é a historia oficial.
En 1985 publicou A guerra non ten rostro de muller (U wojny ne zenskoje lizo), que ven de ser publicado en castelán e que xa temos como novidade na nosa biblioteca, No 97 saiu a obra que máis fama lle deu: Voces de Chernóbil, unha obra complexa e dura onde reúne reportaxe xornalística con declaracións en entrevistas dos afectados e con relatos dunha sensibilidade extraordinaria.




   O libro contén, xusto ao principio, unha "Nota histórica" que nos serve para pensar no pouco que sabemos dos demáis:
                               Belarús...* Para el mundo somos una "terra incognita" -tierra ignorada-, aún por descubrir. "Rusia Blanca", así suena más o menos el nombre de nuestro país en inglés. Todos conocen Chernóbil, pero en lo que atañe a Ucrania y Rusia. A los bielorrusos aún nos queda contar nuestra historia...





Déixovos o comezo: Liudmila Ignatenko, a muller dun bombeiro falecido despois do accidente da central nuclear,  relata a súa historia de amor e de horror, e tamén denuncia como foron tratados os afectados pola radiación...


  "Una solitaria voz humana"

     No sé de qué hablar... ¿De la muerte o del amor? ¿O es lo mismo? ¿De qué?
   Nos habíamos casado no hacía mucho. Aún íbamos por la calle agarrados de la mano, hasta cuando íbamos de compras. Siempre juntos. Yo le decía: "Te quiero". Pero aún no sabía cuánto le quería. Ni me lo imaginaba... Vivíamos en la residencia de la unidad de bomberos, donde él trabajaba. En el piso de arriba. Junto a otras tres familias jóvenes, con una sola cocina para todos. Y en el bajo estaban los coches. Unos camiones de bomberos rojos. Este era su trabajo. Yo siempre estaba al corriente: dónde se encontraba, qué le pasaba...
    En mitad de la noche oí un ruido. Gritos. Miré por la  ventana. Él me vio:
     -Cierra las ventanillas y acuéstate. Hay un incendio en la central. Volveré pronto.
   No vi la explosión. Solo las llamas. todo parecía iluminado. El cielo entero... Unas llamas altas. y hollín. Un calor horroroso. Y él seguía sin regresar. El hollín se debía a que ardía el alquitrán: el techo de la central estaba cubierto de asfalto. Sobre el que la gente andaba, como él después recordaría, como si fuera resina. Sofocaban las llamas y él, mientras, reptaba. Subía hacia el reactor. Tiraban el grafito ardiente con los pies... Acudieron allí sin los trajes de lona; se fueron para allá tal como iban, en camisa.

    Interesante...



4/11/15

Difuntos ou Samaín

Comenza o mes de Santos cunha ponte de catro días.
Na "previa" vestimos a biblioteca para a ocasión: arañas nas súas teas brancas e negras, cabazas valeiras, velas encendidas, persianas baixas... 
Todo disposto para a lectura. E que toca? Contos de terror! Curtos e máis longos, de autores consagrados (Lovecraft, Stevenson, Poe, Dahl, Borges e S. Ocampo...) e de autores aínda por consagrar.
Pasámolo ben, coas historias de pantasmas e de ultratumba, de aparicións e de mortos vivintes.
Déixovos aquí algún relato curto que tivo boa aceptación.

"Sola y su alma"
     Una mujer está sentada sola en su casa. Sabe que no hay nadie más en el mundo: 
   todos los otros seres han muerto. Golpean a la puerta.

"Un creyente"
     Al caer de la tarde, dos desconocidos se encuentran en los oscuros corredores 
  de una galería de cuadros. Con un ligero escalofrío, uno de ellos dijo: 
     -Este lugar es siniestro. ¿Usted cree en fantasmas?
     -Yo no -respondió el otro-. ¿Y usted?
     -Yo sí -dijo el primero y desapareció. 

Foron publicados na Antología de literatura fantástica de Jorge Luis Borges e Silvana Ocampo. O certo é que non se trata dunha verdadeira antoloxía, xa que foron eles os que crearon os relatos e simularon que foran ideados por outros autores, aos que puxeron nome e, mesmo, unha biografía ficticia.


Xa o decía Pessoa: "O poeta é um fingidor"
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...