Vacacións de Nadal: tempo de ler e lecer

Alexey Kondakov, Kiev (procedendia da imaxe: recreoviral)

Aínda que non o pareza xa estamos en Nadal.
A felicitación deste ano fai referencia á vida cotiá e a utilización artística do fotoshop que fai o artista ucraniano Alexey Kondakov. A súa cidade, Kiev, aparece normalmente invadida polas súas orixinais instalacións artísticas.

Coma sempre, queremos recomendarvos libros que normalmente non podemos ler nas clases e que temos adquirido hai poucos días.

Xa sabemos que as vacacións son para lecer, para estar cos amigos e coa familia, mais de certo teredes tempo libre e ganas de ler e de regalar, por que non, libros aos vosos.

Velahí tedes unha mostra que podedes coller na biblioteca. Xa sabedes que dende o venres podedes levar 3 libros (ou cómics, ou películas, ou música...) para as vacacións.

Bó Nadal a todos e feliz aninovo 2016.

 Os novos e clásicos Astérix e Obélix atópanse editados en galego, mais Mortadelo e Filemón aínda non están traducidos, ... e van xa moitos...
Ibáñez afronta a realidade deste mes de decembro: eleccións!

Podedes atopar tamén o DVD A esmorga, baseado na novela de Blanco Amor que hai que ler en Bacharelato.

Un ensaio que recolle as cartas entre Emilia Pardo Bazán e Pérez Galdós axudará aos de 4º de ESO e aos de 2º de Bacharelato a entender e recordar (sobre todo iso) algo mellor aos autores do Realismo:

 Dende o Departamento de Matemáticas tamén queren que leades e que apliquedes á vida o que aprendedes nas aulas. Denso pero abarcable (para os maiores) este ensaio divulgativo de Edward Frenkel.  
                                                 

Non é unha novidade, mais xa sabedes que nos gusta innovar: Mary Shelley escribiu en 1821  a súa novela Frankenstein o el moderno Prometeo e nós queremos ter edicións diferentes deste clásico que ledes en Literatura Universal. Engade un comentario de Joyce Carol Oates e ilustracións de Lynd Mard:

Seguindo coa época, non queremos deixar pasar a oportunidade de completar información e de ter unha óptica distinta. A orillas do lago Leman, en Suiza, xuntáronse os máis grandes autores do Romanticismo inglés (Shelley, Mary Shelley, Lord Byron, Polidori) e idearon alí as súas historias de fantasmas, vampiros e seres excepcionais coma Frankenstein... Atopamos esta novela de William Ospina, a ver si vos gusta!

Como non podemos esquecer as vosas preferencias, traemos unha obra seria (ma non troppo) de Wyoming

Neira Vilas, in memoriam

procedencia da imaxe: Editorial Kalandraka

 

    O pasamento do escritor Xosé Neira Vilas tocounos moi de cerca.
    Foi o venres 27 de novembro. Tiña 87 anos.
   A súa foi unha vida longa e intensa.

   A súa labor como novelista, poeta e autor de relatos non pode valorarse sen ter en conta a admiración que sempre despertou entre todos á súa adicación aos galegos "no exterior". 

  Sempre estivo en contacto cos galegos da diáspora, cos exilados republicanos en América, en Buenos Aires, onde residiu dende 1949. Alí estudou Xornalismo e fundou unha editorial, "Follas Novas" (nome ben escollido), xunto coa súa dona, a escritora cubana Anisia Miranda.
   A iniciativa editorial serviu para dar a coñecer a literatura galega, e en galego, en América, mais tamén para surtir de libros na nosa lingua a todos os emigrantes que encheron as cidades americanas dende os anos 40 do pasado século XX. 

  Residiu en Cuba máis de 30 anos. Na capital, La Habana, Neira Vilas tería unha segunda vida editorial adicada á literatura infantil na cabeceira Zunzún.

  Naceu en Gres, no Val do Ulla en 1928, onde nacen as súas lembranzas, gardadas para sempre na xoia Memorias dun neno labrego, publicada en 1961.

   Este é o comezo da historia, Neira Vilas recolle a lingua da súa nenez, e mesmo parece pedirnos que fagamos a lectura en voz alta:
                             
                                "Eu son... Balbino. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén. 
                           E ademáis, probe. Porque da aldea tamen é Manolito, e non hai quen 
                           lle tusa, a pesares do que lle aconteceu pola miña causa"

  A súa obra abrangue narrativa (Xente no rodicio, Querido Tomás), poesía, ensaio...

  Voltou a Galiza en 1992, e despois dun tempo se estableceu en Gres, na aldea natal, na súa casa, onde está a fundación que leva o seu nome.

  Dende entón, os recoñecementos ao autor de Memorias de un neno labrego foron numerosos: nomeado membro numerario da Real Academia da Lingua Galega, investido Doutor Honoris Causa pola Universidade da Coruña, medalla Castelao, Pedrón de Honra, premiado en numerosas ocasións aquí (Premio da Crítica Galega) e no resto de España (Premio Nacional de Crítica).

     No mes de outubro concedeu unha última entrevista ao semanario Sermos Galiza (número 166), hoxe queremos rescatala como homenaxe e como memoria dunha vida enteira traballando pola lingua e pola cultura. Tedes o link: www.sermosgaliza.gal/articulo/cultura/Xose-neira-vilas-fun-activista
 
     Preguntado, como tantos escritores, sobre a causa da vocación de escritor, Neira Vilas confesou:

                                   "Escribo porque escribo en galego. Se fora escritor en español, 
                             hai 20 anos que  o tería deixado. Eu escribirei até que morra, até 
                            que teña cabeza. E tamén me preguntaron outra parvada: como 
                            lle gustaría ser recordado? Por ser unha boa persoa,   non pido máis."

Contra a violencia machista

      O Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller chegou ao noso centro con actividades centradas na concienciación dos máis novos e no recordo ás mulleres maltratadas.

     Os alumnos de 2º de ESO C fixeron estes días un mural coa súa titora Marga, o podedes ver no vestíbulo da pranta baixa.

     



























Uxía Algarra, coñecida alumna-artista de 2º de Bacharelato, participa na concienciación dun xeito moi creativo con dúas magníficas fotografías que recordan con dureza e sen edulcorar que vós tamén sodes responsables da violencia e tedes a obriga de pensar un pouco na vosa actitude e no que vedes ao redor.

     Á quinta hora de clase todos pararemos as nosas actividades para dar lectura a un manifesto que un estudante lerá en voz alta. O Concello de Oleiros facilitounos o texto da súa Declaración Institucional do Pleno Municipal, que servirá para reflexionar entre todos sobre a sociedade que estamos costruíndo xuntos. 

    Tod@s temos responsabilidade e tod@s temos que evitar a violencia.

    É un traballo colectivo e é o noso deber cívico. 

SVETLANA ALEXIEVICH, Premio Nobel de Literatura 2015

 

O terceiro xoves de outubro sempre estamos pendentes do Premio Nobel de Literatura. Esta vez, en directo, dende as aulas (grazas á tecnoloxía), vimos como o nome de  Svetlana Alexievich foi pronunciado, en inglés con acento sueco, pola secretaria da Academia sueca.

Quen é Svetlana Alexievich?

Unha xornalista e autora de ensaios e de relatos que naceu en Bielorrusia en 1948.

Svetlana, como todo o mundo a coñece, é unha xornalista de raza mais tamén unha literata de sensibilidade e de estilo inconfundible. Ademáis das súas reportaxes, feitas con moito risco para a súa integridade nun país e nun tempo que non son favorables á libertade de expresión; ela cultiva un xénero literario de seu, a "novela de voces", onde pode dar un espazo aberto á xente común para que fale da súa historia, que non é a historia oficial.

En 1985 publicou A guerra non ten rostro de muller (U wojny ne zenskoje lizo), que ven de ser publicado en castelán e que xa temos como novidade na nosa biblioteca, No 97 saiu a obra que máis fama lle deu: Voces de Chernóbil, unha obra complexa e dura onde reúne reportaxe xornalística con declaracións en entrevistas dos afectados e con relatos dunha sensibilidade extraordinaria.

   O libro contén, xusto ao principio, unha "Nota histórica" que nos serve para pensar no pouco que sabemos dos demáis:
                               Belarús...* Para el mundo somos una "terra incognita" -tierra ignorada-, aún por descubrir. "Rusia Blanca", así suena más o menos el nombre de nuestro país en inglés. Todos conocen Chernóbil, pero en lo que atañe a Ucrania y Rusia. A los bielorrusos aún nos queda contar nuestra historia...

Déixovos o comezo: Liudmila Ignatenko, a muller dun bombeiro falecido despois do accidente da central nuclear,  relata a súa historia de amor e de horror, e tamén denuncia como foron tratados os afectados pola radiación...

  "Una solitaria voz humana"

     No sé de qué hablar... ¿De la muerte o del amor? ¿O es lo mismo? ¿De qué?

   Nos habíamos casado no hacía mucho. Aún íbamos por la calle agarrados de la mano, hasta cuando íbamos de compras. Siempre juntos. Yo le decía: "Te quiero". Pero aún no sabía cuánto le quería. Ni me lo imaginaba... Vivíamos en la residencia de la unidad de bomberos, donde él trabajaba. En el piso de arriba. Junto a otras tres familias jóvenes, con una sola cocina para todos. Y en el bajo estaban los coches. Unos camiones de bomberos rojos. Este era su trabajo. Yo siempre estaba al corriente: dónde se encontraba, qué le pasaba...

    En mitad de la noche oí un ruido. Gritos. Miré por la  ventana. Él me vio:

     -Cierra las ventanillas y acuéstate. Hay un incendio en la central. Volveré pronto.

   No vi la explosión. Solo las llamas. todo parecía iluminado. El cielo entero... Unas llamas altas. y hollín. Un calor horroroso. Y él seguía sin regresar. El hollín se debía a que ardía el alquitrán: el techo de la central estaba cubierto de asfalto. Sobre el que la gente andaba, como él después recordaría, como si fuera resina. Sofocaban las llamas y él, mientras, reptaba. Subía hacia el reactor. Tiraban el grafito ardiente con los pies... Acudieron allí sin los trajes de lona; se fueron para allá tal como iban, en camisa.

    Interesante...

Difuntos ou Samaín

Comenza o mes de Santos cunha ponte de catro días.

Na "previa" vestimos a biblioteca para a ocasión: arañas nas súas teas brancas e negras, cabazas valeiras, velas encendidas, persianas baixas... 

Todo disposto para a lectura. E que toca? Contos de terror! Curtos e máis longos, de autores consagrados (Lovecraft, Stevenson, Poe, Dahl, Borges e S. Ocampo...) e de autores aínda por consagrar.

Pasámolo ben, coas historias de pantasmas e de ultratumba, de aparicións e de mortos vivintes.

Déixovos aquí algún relato curto que tivo boa aceptación.

"Sola y su alma"

     Una mujer está sentada sola en su casa. Sabe que no hay nadie más en el mundo: 
   todos los otros seres han muerto. Golpean a la puerta.

"Un creyente"

     Al caer de la tarde, dos desconocidos se encuentran en los oscuros corredores 
  de una galería de cuadros. Con un ligero escalofrío, uno de ellos dijo: 

     -Este lugar es siniestro. ¿Usted cree en fantasmas?

     -Yo no -respondió el otro-. ¿Y usted?

     -Yo sí -dijo el primero y desapareció. 

Foron publicados na Antología de literatura fantástica de Jorge Luis Borges e Silvana Ocampo. O certo é que non se trata dunha verdadeira antoloxía, xa que foron eles os que crearon os relatos e simularon que foran ideados por outros autores, aos que puxeron nome e, mesmo, unha biografía ficticia.

Xa o decía Pessoa: "O poeta é um fingidor"

Club de Lectura

Xa está en marcha o Club de Lectura Bibliomariacasares.
Estes días tedes visto o carteliño que hai polos corredores e no corcho informativo. Tamén o calendario e as datas de reunión.

Sodes moitos os alumnos de 1º de ESO que queredes participar, mais tede un pouco de paciencia...
Polo de agora comeza o Club de 4º de ESO capitaneado por Cristina.
O primeiro libro seleccionado é de Antoine de Saint-Éxupery, El Principito, unha obra diferente, de obrigada lectura que leva anos apartada, non sabemos por que, da vosa xeración.
É un libro diferente, cun protagonista peculiar. Non sabemos se é unha novela ilustrada, un libro de filosofía, un conto de ciencia ficción, un libro para nenos, un libro para adultos, un libro de autoaxuda... O caso é que hai que ler esta historia e falar dela.

Benvidos

Outono en Oleiros, volta á rutina das clases.

Este post vai para os novos alumnos de 1º de ESO que comezan unha nova etapa da súa vida. 

Chegar ao instituto é algo importante, fai que un se sinta maior... Cando entra no centro atopa algo caótico (xúrovos que non é o que parece, nuns días estaredes xa afeitos a este caos organizado), e descubre que non se pode sentir maior cando hai tanta xente por enriba de un..., ata hai alumnos que levan barba... 

Sodes moitos: uns 650 alumnos.

Tedes seis cursos por diante para convivir e atoparvos a gusto no IES María Casares.

Invítovos a vir á Biblioteca. (Algúns de vos atopáchedes ben pronto o sitio). Non é só un lugar onde ficar no recreo facendo os deberes...

Podes vir a escoitar música (con cascos); a ler cómics, revistas e xornais; a xogar ao axedrez; a coller libros, películas e cedés para levar a casa; a conectarte a internet se tes que informarte de algo ou facer un traballo...

Organizamos frecuentemente exposicións e concursos, só tes que estar atento aos taboleiros.

Da biblioteca parte tamén o Club de Lectura, unha oportunidade de xuntarte con xente que le para falar de libros e de experiencias.

Este curso vai haber dous, un para os de 4º e 1º de bacharelato e outro para os de 1º de ESO, ven a apuntarte no recreo.

Os titores van repartir estes días os novos carnés. Máis adiante iredes pasando pola biblioteca para aprender como funciona e sacarlle máis proveito.

 Polo de agora, collede o novo carné e vinde a facernos unha visita. Preguntade sempre o que queirades, pedide consello, pedide información ata do que non sabedes que queredes saber.

PD: Aceptamos suxestións, xa temos dúas peticións de alumnos de 1º. Grazas por colaborar!

Fin de curso

   

  Para rematar queremos deixar a foto de Dani Caxete, un astrofotógrafo que leva anos coleccionando premios e colabora coa NASA. A foto famosa  focalizou a atención de todos os medios cara a nosa paisaxe: a noite estrelada máis fermosa e o banco máis bonito do mundo están en Loiba, Ortigueira. Dende arriba podedes ver os cantís e a forza do mar, cando é día; cando é noite, con sorte e moita paciencia podedes ver este ceo.

     Con esta fotaza despedimos o curso.

     Quen ía dicir que chegaría despois de tantos exames, e recuperacións, e finais ...

     En fin, xa estamos ao final de curso e temos por diante dous meses, mais para que non esquenzades as boas maneiras, dende o equipo da Biblioteca queremos deixarvos unha escolma de recomendacións lectoras. A suxestións van organizadas por niveis, sempre podedes saltar de un ao outro,  ou mesmo podedes recomendar na casa. Libertade total! 

     No verán hai tempo para todo. E sobre todo, hai tempo para ler!

Club de lectura de verán

     

     Na última reunión do Club de Lectura decidimos levar para o verán algunha novela "negra" ou de investigación detectivesca. Así na próxima reunión (verán mediante) nos contaremos os casos e intercambiaremos os libros.

     Como sodes fans de Agatha Christie a selección pasa polas súas obras máis coñecidas (Morte no Nilo, Asasinato no Orient Express, Dez negriños) pero tamén quixen colarvos a Jack London con Asesinatos S. L. (edición en castelán)

     Bó verán de lecturas e ata a próxima convocatoria!

La balada del Norte, Alfonso Zapico

   

  Nestes últimos anos o cómic recibe moitas veces o nome de novela gráfica porque ven sendo elevado á categoría de obra literaria, como se non o fora antes. 

     O Premio Nacional de Cómic do ano 2012, Alfonso Zapico,  publica nova obra: La balada del Norte, unha boa "novela" histórica.

     A acción arranca cun prólogo no que se explica como  en 1909 comenzan os disturbios na cidade de Barcelona, trala leva forzosa decretada polo goberno de Maura intentando reforzar ao exército na guerra contra Marrocos. Vós estudades o episodio como a "Semana tráxica de Barcelona", verdadeiro xerme do movemento anarquista en España. As revoltas dos obreiros en torno ao movemento sindical anarquista serán a base do argumento.

     Algún tempo despois, os problemas laborais continuados e a represión policial farían que o protagonismo pasara aos mineiros asturianos. Fundaron  a "Comuna de Asturias" e se levantaron en armas na chamada "Revolución de 1934", foi unha revolución moi curta que só tivo repercusión alí e que Zapico pretende novelar cun guión de lexitimidade histórica e de moita forza narrativa, mais sobre todo cunha imaxe, en branco e negro, limpa e natural: só lapiz e papel.

 O protagonista é un home burgués que vive en Madrid e que se traslada a Asturias por motivos persoais. O contacto coas forzas vivas da alta sociedade e a experiencia de coñecer aos mineiros en loita dará lugar a fortes contrastes ao longo da obra.

     O autor:

     Alfonzo Zapico é asturiano, nado en 1981,  afincado agora en Francia (terra de "bande desinée"), sempre traballou na súa terra onde ademáis de publicar cómics colaborou na prensa. 

     A fama que lle deu a súa obra gráfica Café Budapest, publicada por Astiberri, fixo que as súas estancias en Francia foran cada vez máis frecuentes xa que alí teñen moita afección polo cómic e moito recoñecemento hacia os seus autores (algo que vai avanzando, pouco a pouco, neste lado dos Pireneos)

     No 2012 recibiu aquí o Premio Nacional de Cómic por unha obra adicada a un escritor; James Joyce, o título é Dublinés, unha biografía que achega a nós un personaxe difícil, autor dunha obra complexa, Ulysses, nai da narrativa contemporánea.

     Na mesa de novidades temos xa na Biblioteca La balada del Norte, non estaría mal botarlle unha ollada neste tempo de exames de Historia de España...

    

Club de lectura: Annabel Pitcher

 Annabel Pitcher





O grupo do club de lectura de 1º de ESO está traballando cunha novela apaixoante e moi sincera: Mi hermana vive en la repisa de la chimenea  de Annabel Pitcher.

     A autora conta na súa web que naceu en 1982 nunha pequena aldea en West Yorkshire, onde había máis ovellas que persoas. Sempre lle gustou escribir, dende que ía á escola, e que a súa personaxe favorita era Miss Marple, a entrañable detective das novelas de misterio firmadas por Agatha Christie. Estudou na Universidade de Oxford, Literatura Inglesa; entre as súas aficcións están: actuar, pintar, bailar (ballet e baile moderno, "tap"), e, por suposto, ler. Sempre gustou da literatura de Balzac mais tamén de libros menos recoñecidos como de alta calidade, amosa sempre que pode a súa admiración por Harry Potter...

     A novela está contada por Jamie, un rapaz que está desorientado por unha traxedia que viviu a súa familia. Trala morte da súa irmá, Rose, os seus pais pasan por momentos moi difíciles, están separados a raíz da traxedia da filla.
Jamie narra cunha voz tan natural e tan sincera que non podemos evitar poñernos da súa parte. A historia comeza así:

"Mi hermana Rose vive sobre la repisa de la chimenea. Bueno, al menos parte de ella. Tres de sus dedos, su codo derecho y su rótula están enterrados en la tumba de Londres. Mamá y papá tuvieron una discusión de las gordas cuando la policía encontró diez pedazos de su cuerpo".

A familia trasládase ao campo. Ao protagonista gústalle debuxar, como a autora da novela. Non se acaba de adaptar ao novo ambiente, os maiores envíano a unha orientadora porque hai cinco anos que non chora, dende a morte de Rose.

" Me habría gustado preguntarles si ellos llorarían por alguien de quien no se acuerdan, pero me callé. De eso es de lo que parece que nadie se da cuenta, yo no me acuerdo de Rose. No del todo".

Se queredes saber algo máis sobre o libro ou a autora aquí vai unha páxina en pdf de mostra:

www.siruela.com/archivos/fragmentos/MihermanaChimeneafrag.pdf

Concurso en twitter: Libros que pican

Como xa tedes visto polo instituto dende hai unhas semanas, apareceron uns misteriosos carteis que nos teñen intrigados. Hoxe desvelamos as claves: UN CONCURSO EN TWITTER.
As condicións de participación son moi sinxelas:
1º: facerse seguidor de @iesmcbiblio
2º: enviar un tuit co #librosquepican
3º: comentar un libro que  "te picou"
4º: non excedas os límites dun tuit (140 caracteres) por libro.

Podes participar as veces que queiras pero cada libro debe ir unicamente no espazo dun solo tuit.

Hai libros que deixan unha impronta nas nosas vidas, nalgún momento, nalgún lugar, nunhas circunstancias... As túas impresións de lectura poden servir a outros para achegarse aos teus libros, aos nosos...

Juan Goytisolo, Premio Cervantes 2015

O día 23 de abril entrégase o Premio Cervantes no paraninfo da Universidade de Alcalá de Henares. Este día internacional do libro que homenaxea a Cervantes, a Shakespeare e a todos os que lemos foi dedicado este ano a Juan Goytisolo, escritor que cando era moi novo foi incluído na lista da "Xeneración do medio siglo" e do "realismo  social".
Moito máis que iso fixo o segundo dos Goytisolo (o seu irmán maior, José Agustín, foi poeta; o máis novo, Luis, é tamén novelista) xa que evolucionou dende o realismo dos seus primeiros libros ata chegar á renovación narrativa dos anos 60 e 70 a partir da súa obra Señas de identidad. 

Este barcelonés, descendente de vascos e veciño de París case toda a súa vida adulta onde traballou para a prestixiosa editorial Gallimard, pasou ao "outro lado" hai máis de vinte anos e alí reside, entre Marraquesh e Tánxer, indagando na linguaxe e creando unha lingua propia a través dos seus libros.
Cando foi preguntado pola súa nacionalidade afirmou, coa ironía que o caracteriza, que el é de nacionalidade "cervantina". Síntese contemporáneo de autores como o Arcipreste de Hita, ou de Fernando de Rojas, de Cervantes, de Juan de la Cruz, de Miguel de Molinos... Aos que vós coñecedes ben porque os estades estudando. Toda unha "árbore da literatura"que conforma a nosa cultura e a nosa tradición, aínda que sexa a máis heterodoxa.

Nas últimas décadas disminuíu a súa produción con Telón de boca anunciou a súa despedida da novela mais seguiu co seu labor ensaístico cos seus artigos en El País.
O discurso pronunciado ante as autoridades políticas e académicas causou certa sorpresa entre os que non están habituados a ler os seus artigos de opinión.
 Se seguides a prensa podedes atopar frecuentemente artigos de Juan Goytisolo sobre esta absurda sociedade, as guerras, as inxustizas... Foi un dos primeiros en decatarse do descenso no nivel cultural, intelectual e social deste país no seu "Vamos a menos", publicado anos atrás...
Na biblioteca tedes unha mostra dalgunhas obras que ben merecen unha lectura. Xunto con novelas, hai un par de volumes de memorias (Coto vedado e En los reinos de taifas) onde vai
devanando as súas dúbidas, as súas miserias,cunha sinceridade que non é habitual en español, onde por outra banda, non é frecuente atopar autobiografías e memorias de intelectuais,

Eduardo Galeano, in memoriam

   

Estes días recibimos unha mala noticia, a morte de Eduardo Galeano, un dos escritores máis populares e máis lúcidos en español.
      Foi escritor e periodista, sempre comprometido coa realidade social e política latinoamericana.
      Naceu en Montevideo en 1940, na mesma cidade morreu neste mes de abril, mes dos libros. Galeano viviu en primeira liña a chegada da dictadura militar a Uruguay, así que marchou exiliado para  Arxentina en 1973, onde tamén tería que vivir o golpe de estado de Videla; un segundo exilio deu con el en España, aquí residiu entre 1976 e  1985. Coa chegada da democracia ao seu país, tamén Galeano quixo volver e construír un futuro nel. Fundou unha editorial e continuou co seu labor de literato e de articulista en prensa.
     A súa figura sempre foi recoñecida como cronista da realidade americana e tamén como conciencia crítica. Hoxendía sempre se cita o seu ensaio Las venas abiertas de América Latina, seguramente tedes visto en televisión que foi un galano de Hugo Chávez a Obama.
     Mais a obra maestra de Eduardo Galeano foi, case seguro, a triloxía "Memoria del fuego" (que recolle Los nacimientos, Las caras y las máscaras, e El siglo del viento, entre 1982 e 1986) onde revisa a historia americana dende 1942 ata a actualidade para enfrontarse á usurpación da memoria que supuxo a historia oficial.

     Entre nós tivo tamén moito éxito El libro de los abrazos, de 1989, coa tenrura característica do autor.
     As webs están cheas de citas célebres deste prolífico e agudo pensador, gran vividor e amante do fútbol.

 Nós queremos deixar algunhas que, si non son as mellores, alomenos esperemos que vos fagan pensar.
    Sobre o  mundo:
     "La historia de América Latina es la historia del despojo de los recursos naturales"
     "Al fin y al cabo, somos lo que hacemos para cambiar lo que somos"
    O Galeano máis sensible:
     "Hay un único lugar donde dejar y hoy se encuentran y se reconocen y se abrazan. Ese lugar es mañana."
     O máis crítico:
     "El mundo se divide, sobre todo, entre indignos e indignados y ya sabrá cada quien de qué lado quiere o puede estar".
     O apaixoado do fútbol:
     "Como todos los uruguayos, toditos, yo nací gritando gol"
     "Siempre jugué muy bien, la verdad, maravillosamente bien.Era el mejor de todos, pero sólo de noche mientras dormía. Durante el día, hay que reconocerlo,he sido el peor pata de palo que se ha visto en los campitos de mi país".
     Xa temos na biblioteca algúns exemplares da súa obra. Mesmo o último libro que deixou á imprenta antes de morrer, a súa obra póstuma, Mujeres, que edita Alianza Editorial.

Achégadevos aos libros que nos deixou para coñecelo mellor. Paga a pena!