Consellos para corazóns mecánicos

Vese que a editorial Mondadori está á que salta. Se suxerente era o vídeo promocional de "El nombre del viento", éste que anuncia a publicación de “Mecánica del corazón, do autor Mathias Malzieu, non o é menos. A propósito, non é mala idea a de promocionar os libros con esta especie de tráilers elaborados con tanta arte e encanto que dan ganas de ir correndo á libraría, pagar o que che pidan polo libro e poñerte a lelo xa. Outras editorias, cuxos representates se queixan tanto da ameaza que representa para o seu negocio o avance do mundo audiovisual, terían que imitar a Mondadori. Aínda que só fose por aquilo de seguir o vello consello de unirse ao enemigo cando ves que non podes con el.

Volvendo ao libro que se presenta no vídeo, se queredes ser dos primeiros en lelo, recoméndovos que anotedes o seu título e esteades alerta cando se publique, porque a noveliña foi un best seller en Francia e non me extrañaría nada que triunfase aquí e desaparecese pronto dos estantes das librerías. En canto ao autor, non sei moito del, a verdade: só que se chama Mathias Malzieu e que parece ser unha desas persoas que lle dá ben á case todo: escritura, música, animación...(clicade no seu nome para comprobalo). Para rematar, cópiovos dúas peciñas informativas, as dúas por cortesía da editorial Random House Mondadori, para que vos fagades unha idea máis cabal do contido do libro. Aínda que vos preveño: se sodes da banda dos impacientes, non sigades lendo, porque corredes o moi grave risco de quedar picados da curiosidade e, lamentablemente, ides ter que acougar ata setembro porque "La mecánica del corazón" non se pon á venda ata o día 25 dese bendito mes no que se reanudan as clases. Claro que tamén podedes lelo en francés, se vos prace.

Para empezar, unha breve cita do libro:

Primero, no te toques las agujas.

Segundo, domina tu cólera.

Tercero, no te permitas jamás, jamás de los jamases, enamorarte.

Pues entonces la gran aguja del reloj de tu corazón traspasará tu piel y la mecánica del corazón se estropeará de nuevo.

E logo, un fragmento da reseña do libro extraída da páxina da editorial:

"En la noche más fría del siglo XIX, nace en la ciudad de Edimburgo, Jack, el frágil hijo de una prostituta. El bebé nace con un corazón débil y para salvarlo, la inventora-médico le coloca un reloj de madera sonoro y molesto- al que habrá de dar cuerda toda su vida y le causará todo tipo de inconvenientes. La prótesis funciona y Jack sobrevive, pero debe respectar una regla: evitar todo tipo de emoción que pueda alterar su corazón. Nada de enfados, y sobre todo, sobre todo, nada de enamorarse. Pero Jack conoce a una pequeña cantante de ojos grandes, Miss Acacia, una joven andaluza que pondrá a prueba el corazón de nuestro tierno héroe..." Máis

Poesía feita con palabras e algo máis

Ilustracións case animadas

Polo visto, os anos 40 e 50 do pasado século foron a época dourada da ilustración editorial. Hai pouco, o fotógrafo Thomas Allen inspirouse nas cubertas de libros populares americanos desa época para crear unhas montaxes que, segundo José Antonio Millán, autor do blogue De libros y bitios, suliñan a "forza e expresividade" das imaxes orixinais.

La literatura como diálogo

... a menudo, enfrentarnos con la excelencia requiere un esfuerzo que termina mereciendo la pena. Leyendo a los grandes novelistas, esos que además de usar el lenguaje para contar una historia lo utilizan para construir un estilo, conseguimos tener una experiencia de su mente. Y, con ellos, de igual a igual, aceptamos gustosos esa eterna invitación al diálogo que forma parte indisoluble de la literatura.

Manuel Rodríguez Rivero, "La gloria del libro", El País, 23.05.09

Alerta zombi

Disque se está preparando "ao outro lado do Atlántico" (onde se non?) un ataque masivo de zombis mediáticos, que está previsto que chegue a estas desprotexidas costas de aquí a uns meses. Alá polas Américas do Norte, os zombis está movéndose ben, "escalando posicións" poderiamos dicir, e desprazando do panorama pop-literario e mediático aos vampiros de Crepúsculo, Amanecer e demais. No seu avance, os mortos vivintes están reconquistando territorios xa visitados por eles noutras ocasións e abríndose paso noutros onde nunca puxeran o seu cheirento pé. Cómics que presentan versións zombis dos súper heroes, superproducións de Hollywood, con directores e actores de primeira fila, vídeoxogos e ata musicais rendéronse xa ao avance zombi. Pero nada disto me chama a atención e non pulsaría unha soa tecla deste meu gastado teclado para vos contar isto senón fose porque me enterei de que os zombis atacaran con éxito un territorio literario que estimo moito: nada menos que a obra da escritora inglesa Jane Austen e nada menos que unha das súas novelas máis logradas, "Pride and prejudice". Polo visto, o periodista Seth Grahame Smith vén de publicar unha novela que se titula "Pride and Prejudice and zombies" e que trata dunha atribulada familia inglesa, os Bennet, empeñada en conseguir dous obxectivos: casar ás súas cinco fillas e ao mesmo tempo loitar contra os ataques de oleadas de zombis comecerebros. Seica a maravillosa novela de Jane Austen amóldase ben ás convencións do mundo zombi. Segundo nos recorda Lev Grossman, o crítico da revista Time, a xenial novela de Jane Austen vai de como usar o enxeño, encanto e bos modais para evitar falar de "cousas inapropiadas", tales como o sexo ou os cartos. Pois ben, na versión de Seth Grahame Smith, os zombis son unha máis desas "cousas inapropiadas" das que non se debe falar. Aos repipis membros da clase media inglesa que poboan o obra de Jane Austen nin sequera lles gusta pronunciar a palabra "zombi" a pesar de que os mortos viventes están en todas partes matando e descortizando a miles de persoas.
Por moi extravagante que vos pareza a trama deformada do clásico inglés, e a min parécemo moito, hei de decirvos que a novela Grahame Smith xa se convertiu niso que chaman "un éxito de ventas". Agora mesmo veño de comprobar que o libro segue na lista dos máis vendidos do New York Times. Vai ser que as preferencias dos lectores son como os camiños do Señor, insondables.
Deixádeme que escriba como galega que son: quizais canto acabo de contarvos poida considerarse un adianto da moda pop-literaria da temporada outono inverno ou quizais non, e os zombis perdan forza ao cruzaren o Atlántico. En todo caso, eu aviso e logo que cada quen adopte a posición que crea máis convinte: correr a recibir ao exército zombi, ou pórse a cuberto, segundo se prefira.

De vacas que teñen leite "pola parte de abaixo"

Leo no blogue Apostillas literarias este precioso texto, escrito por un neno de 8 anos ao que o seu mestre lle pediu que describise un mamífero ou unha ave. O texto é tan "delicioso", en palabras do blogue citado, que se garda no Museu Pedagóxico de París. Unha obra de arte, vaia, esta vez feita con palabras. Cópioo a continuación

El pájaro del que voy a hablar es el búho. El búho no ve de día y de noche es más ciego que el topo. No sé gran cosa del búho, así que continuaré con otro animal que voy a elegir: la vaca. La vaca es un mamífero, tiene seis lados, el de la izquierda, el de la derecha, el de arriba y el de abajo. El de la parte de atrás tiene un rabo del que cuelga una brocha. Con esa brocha se espanta las moscas para que no caigan en la leche. La cabeza sirve para que le salgan los cuernos. Y además porque la boca tiene que estar en alguna parte. Los cuernos son para luchar con ellos. Por la parte de abajo tiene la leche. Está equipada para que se le pueda ordeñar. Cuando se le ordeña la leche viene y ya no se va nunca. ¿Cómo se las arreglará la vaca? Nunca he podido comprenderlo. Pero cada vez sale con mayor abundancia. El marido de la vaca es el buey, el buey no es mamífero. La vaca no come mucho, pero lo que come lo come dos veces, así que ya tiene bastante, cuando tiene hambre muge, y cuando no dice nada es que está llena de hierba por dentro. Sus patas le llegan al suelo. La vaca tiene el olfato muy desarrollado, por lo que se puede oler desde lejos, por eso es por lo que el aire del campo es tan puro.

Publicado el 15 de mayo de 1990 en periódico El Nacional.

"El uso y el disfrute es más importante que la posesión y la conservación (del libro)"

Recoméndovos que vos paredes uns minutos (poucos) a escoitar a esta muller, que fala moi atinadamente sobre bibliotecas e bibliotecari@s.

Mario Benedetti, no te duermas sin sueño...

Mario Benedetti

"No te salves"
No te quedes inmóvil
al borde del camino
no congeles el júbilo
no quieras con desgana
no te salves ahora
ni nunca
no te salves
no te llenes de calma
no reserves del mundo
sólo un rincón tranquilo
no dejes caer los párpados
pesados como juicios
no te quedes sin labios
no te duermas sin sueño
no te pienses sin sangre
no te juzgues sin tiempo

pero si
pese a todo
no puedes evitarlo
y congelas el júbilo
y quieres con desgana
y te salvas ahora
y te llenas de calma
y reservas del mundo
sólo un rincón tranquilo
y dejas caer los párpados
pesados como juicios
y te secas sin labios
y te duermes sin sueño
y te piensas sin sangre
y te juzgas sin tiempo
y te quedas inmóvil
al borde del camino
y te salvas
entonces
no te quedes conmigo.

O poema copiámolo da páxina "Poemas del alma" que hoxe está de loito, coma nós, pola morte de Mario Benedetti.

O idioma é amor

Non me parece o mellor poema de Manuel María, nin moito menos. pero Roi Casal envolve os versos do poeta monfortino cunha interpretación delicada que os ennobrece. E sen máis, deixo que xulguedes por vos mesm@s e invítovos a escoitar neste día de festa para as letras galegas o tema "Maxicamente vello". Que o disfrutedes.

Na defensa dun acordo para o galego

Víctor Freixanes reflexiona hoxe no seu habitual artigo de La Voz de Galicia sobre cuestións lingüísticas, e faino, como é costume nel, dun xeito sensato e oportuno. Cito textualmente:

"Non sei cantas persoas participarán hoxe (Día das Letras Galegas) nas manifestacións convocadas a prol da lingua nas rúas. Sexan moitas ou poucas, sempre serán menos do inxente número de falantes. A lingua é de todos eles, tamén dos que, pola razón que sexa, non se manifestan. E non só das forzas políticas. As forzas sociais, as forzas da empresa e da economía, dos medios de comunicación, as forzas do mundo sindical, etcétera, deben implicarse nese acordo que nos afecta a todos e que debe ser construído escoitándoos a todos, incluídas as institucións que dende hai anos veñen traballando a prol do coñecemento da nosa realidade lingüística e cultural. Todas as achegas son necesarias. Sería suicida e moi irresponsable pretender actuacións excluíntes, ou posicións exclusivistas (partidistas), negando ese «acordo social integrador», ao que fai referencia a RAG e que como académico (e como cidadán) subscribo. A responsabilidade primeira é do Goberno, por suposto, lexitimado nas urnas, mais tamén da oposición e do conxunto da sociedade, que dispón dun patrimonio único, irrepetible, que nos instala na historia, nos arraiga na tradición e nos proxecta cara ao futuro."

Le o artigo completo: O consenso é necesario
a foto está sacada do blogue da editorial Galaxia

Unha pequena semblanza biográfica de Ramón Piñeiro

Un precioso vídeo sobre a biografía de Ramón Piñeiro que temos que agradecerlles a alumn@s e a profesor@s do CPI dos Dices. E facémolo de boa gaña: a tod@s el@s dámoslles desde aquí a nosa noraboa polo seu traballo e agradecémoslles que quixeran compartilo con nós.

Ramón Piñeiro neno e o galego na escola

Copio un fragmentiño do libro de Carlos Casares sobre Ramón Piñeiro por se nos serve para lembrar unha situación coa que se atopaban os nenos galegos que entraban na escola hai uns cantos anos, non moitos, non vaiades pensar. E para evitar que se repita, claro:

Na escola, o mestre falaba en castelán, o cal desconcertou ó neno, que non entendía a razón daquela situación estraña, pois o galego era a única lingua que se falaba na súa casa e na aldea, entre os veciños. Sentiuno como unha h u m i l l a c i ó n

.

Un día calquera...

Onte faleceu en Madrid Antonio Vega, compositor e cantante moi representativo da música pop española dos anos 80 e cofundador do grupo Nacha Pop. Como xa vai moito tempo desde iso, é posible que moitos de vós nen sequera o coñezades. Por iso, e como unha pequena homenaxe de despedida, inserto neste post de hoxe, aparte dos consabidos links que podedes empregar para ampliar información, un vídeo coa que é sen dúbida a canción máis representativa de Antonio Vega: La chica de ayer.

"Sempre Xonxa" cumpre 20 anos

La Voz de Galicia recordábanos o sábado pasado no seu suplemento Culturas que Sempre Xonxa, a película de Chano Piñeiro, cumpre 20 anos nestas datas. Ademais, cóntanos este xornal que críticos e personaxes do cine galego escollérona como a mellor longametraxe galega da historia.
A continuación coloco unha ficha do filme que AVG, o soportal do audiovisual galego, nos anima a insertar nos nosos blogues.
E se queredes ver un trailer da película, premede na imaxe ( na anterior, no na que aparece na ficha).

"Alén"

Un poemiña sinxelo para o noso recuncho: Alén, de Claudio Rodríguez Fer

Cando
nos abrazamos
imos
a outromundo
onde
nos abrazamos
e marchamos
a un transmundo
onde
nos abrazamos
e onde quizais só
nos abrazos

"El nombre del viento", de Patrick Rothfuss

Vexo no blogue da biblioteca do IES As Mariñas a publicidade dun libro que parece interesante. Botádelle un vistazo a ver que vos parece e logo, entre tod@s, a ver se convencemos a Violeta para que nolo merque.

Calquera traballo non é un bo traballo

Kindle DX: o saber xa case non ocupa lugar

A BBC titula así a noticia que anuncia a aparición dun novo artiluxio da súper tenda Amazon : "Kindle DX, hacia una sociedad sin papel". Polo visto, algo diso é o que pretenden os creadores do irmán máis novo do Kindle: esperan que este aparato sirva de soporte a montóns de libros de texto e xornais. Desde logo, as súas características, que podedes examinar nesta páxina ( en inglés), son moi atractivas. Destaco o seu espesor de apenas uns 8 milímetros e a posibilidade de variar o tamaño da fonte, algo que agradecemos moitos as que andamos xa coa vista cansada. Principal inconvinte: o precio, como case sempre: 367 €, ao que logo lle teremos que sumar o que valga cada libro. De calquera xeito, eu penso que este aparatiño, ou outro similar, acabará impoñéndose. E non tardará moito.

A conselleira de Sanidade recomenda lavar as mans e nós dicímosche como

Di La Voz de Galicia (o link non vos leva á información que vos comento, que non aparece na edición dixigital do xornal, senón á noticias sobre o mesmo tema) que a conselleira de Sanidade recomenda lavar as mans como medida para evitar a propagación da gripe porcina (imos chamarlle así, que é máis doado ca H1N1). Por si algún/a de vós se esquenceu de como se fai tal cousa, aproveito un vídeo de Consumer, que me chegou hai pouco ao meu correo electrónico, e no que aparecen algúns aconsellos sobre como e cando hai que lavar as mans. Aquí o tendes.

"Os mortos van á presa" arrasa nos premios "Mestre Mateo"

Déixovos o tráiler da película "Os mortos van á présa", a mellor longametraxe producida en Galicia no ano 2008. E dous links para que vos informedes máis e mellor sobre esta cinta, antes de ir vela, claro.

Ficha da película na páxina da Axencia Audiovisual Galega
Listaxe completa de premios en Vieiros

Para ese recuncho que ás veces transformo en "curruncho", un poema de José Carlos de Vasconcelos seleccionado por Belén.

LLL

L de letras
- das letras simples
com que escrevo estes versos claros

L de livros
- desses companheiros
em que a música se disfarça de silêncio
e a vida não amarelece com as páginas

L de lilaz
- essa flor tão breve
com um cheiro azul de paz

L de um anseio
de que está o mundo cheio;
L de um grito
que nos há-de rebentar o peito
e encher toda a cidade:
este L
alto e direito
da Liberdad

De José Carlos de Vasconcelos